Elke maand zetten we een KGer in de kijker.
Trainers, leden, medewerkers achter de schermen: Iedereen verdient een moment in de spo(r)tlight.
Welkom Hedwig!
Je bent onze eerste KGer in de spor(t)light, proficiat! Geen zenuwen nu je weet dat je de spits moet afbijten?
Nee hoor. Dat gaat helemaal in orde komen, daar heb ik alle vertrouwen in!
Oké, dan beginnen we er meteen aan: Wie ben je en wat is jouw rol in onze club?
Ik ben Hedwig, gepensioneerd en gepassioneerd door koken en vissen. Op KG ben ik verantwoordelijk voor de bar en het barteam. Elke week voorzie ik ook verse soep, bouletjes en andere lekkernijen. Ik ben eveneens ook verantwoordelijk voor het proper houden van de club en ik ben eigenlijk één van de aanspreekpunten in de bar.
Hoe kunnen mensen je herkennen op KG?
Oei, euhm.. Als er een man in de keuken of achter de bar staat, dan kan je bijna zeker zijn dat ik het ben. Daar vertoef ik zo goed als altijd.
Heb je het dan niet gemist toen de bar en keuken dicht moesten tijdens de lockdown?
In het begin was het even op adem komen, maar je mist het toch vrij snel. Je ontvangt als barmedewerker heel veel vragen van leden en ouders, en op heel drukke momenten kan dat soms lastig zijn. Maar ik kan je verzekeren dat ik het sociaal contact écht gemist heb tijdens de sluiting.
De bar uitbaten is heel wat werk. Je doet dit uiteraard niet alleen?
Neen, klopt! Het hele jaar door kan ik rekenen op mijn barteam, bestaande uit een 15tal personen. Ik maak vooraf een planning op en geef deze door. En als het voor iemand een keertje niet past dan wisselen ze onderling. Ze regelen dat altijd volledig zelf, wat het werk heel wat verlicht. Vaak is dat ook geen probleem, maar genoeg volk vinden op de drukkere momenten kan soms wel lastig zijn.
Is het vaak druk in onze bar?
Op zaterdagen zeker, heel wat jeugdgroepen die sporten en dus ook ouders die blijven drinken. Hetzelfde gebeurt op woensdag, maar in mindere mate. ‘s Woendags openen we ook al om 1 uur, en dat tot half 11 ‘s avonds. Op zaterdag maken we 120 bouletten en 25 liter soep. Die vallen in de smaak want de soep is na twee dagen op, de bouletten vaak de dag zelf al. Maar achter de toog heb je aan 2 medewerkers normaal genoeg om de grootste drukte op te vangen. En als het echt te druk is moeten de klanten een beetje geduld hebben, het blijft tenslotte Kracht en Geduld (knipoogt).
En op evenementen, is dat hetzelfde barteam dat drank en eten voorziet?
Ja, inderdaad. Dan helpen wat barmedewerkers soms een handje in de keuken. Op grotere evenementen kan het wel voorkomen dat we extra hulp inschakelen. Want dan hebben we wel extra mensen nodig achter de toog of in de keuken. Maar ook hier kan ik rekenen op heel wat sympathisanten.
Even terug naar jou: Wat betekent KG voor jou?
Heel veel eigenlijk, het is eigenlijk een beetje een verslaving. Een leuke verslaving! Soms denk ik wel eens “nu het is genoeg geweest”, maar een paar dagen later ben ik dan toch terug in de weer.
Heb je een leuke KG anekdote?
Ter voorbereiding van Villa KG hielp Chadia bij de voorbereiding van onze KG bouletjes. Net tijdens het kruiden passeert Jordy in de keuken en geeft haar een vriendelijke por. Maar Chadia was met de peper bezig dus er belandde, door het verschieten, heel wat extra peper in het gehakt. “Geen probleem, we hebben nog gehakt genoeg, we mengen dat er bij en het is in orde”. Het probleem was dus snel opgelost, maar ik kon dit uiteraard niet zomaar laten passeren. Ik maakte apart een speciaal bouletje met ontzettend veel peper klaar. Zodra die klaar was liep ik richting de bende en vroeg wie er zin had in een bouletje, wetende dat Jordy sowieso zou roepen “ikke”. En dat was ook EXACT wat er gebeurde. Een geslaagde poets, de foto’s spreken dan ook boekdelen!
Veel peper, is dat het geheime ingrediënt van de KG bouletjes?
Nee. Eigenlijk is er geen geheim, want het recept staat volledig op de website. Ze zijn nog gemaakt op grootmoeders wijze.
Als laatste vraag doen we nog een snelle test:
Ik bestel 2 koffies,1 cola en een bouletje, hoeveel kost me dat?
(rekent vlot uit het hoofd) Dat is gemakkelijk, €6,20 alstublieft. Maar we hebben ook spiekbriefjes hangen achter de toog mochten we twijfelen.
Bedankt voor dit interview Hedwig. Is er nog iets dat je wil meegeven aan onze lezers?
Goh, ik wil vooral laten weten dat ik heel blij om iedereen terug te zien!
Voor ons zitten 3 vriendinnen: Aline, Anastasia, en Paulien. Opgewekt en zoals altijd er helemaal klaar voor!
Eerst en vooral: Wie zijn jullie en wat is jullie rol binnen KG?
[Paulien] Ik ben Paulien en geef al sinds 2018 les in KG. Gestart als kleutertrainster, ondertussen trainster bij Kleuters 1-2-3 op woensdag en Jongens 4-5-6 op vrijdag.
[Aline] Ik ben Aline, al KG-lid sinds mijn 3e leerjaar als turnster bij de Gympies, zo doorgegroeid via de Juffers naar de Juniors, waar ik nog steeds les volg. Eerst gaf ik les aan de Kleuters 1-2-3, nu aan Kleuters 2-3B en Kleuters 3 op zaterdag.
[Ana] Ik ben Anastasia, of kortweg Ana. Sinds 2019 trainster bij de Kleuters en momenteel ook Meisjes 1-2-3, Jongens 1-2-3 en Gympies. Zelf heb ik altijd Kleutergym gedaan binnen KG, maar ik heb ook circustechnieken en ropeskipping uitgeprobeerd tussendoor. En sport samen met Paulien en Aline ook in de Juniors.
We horen gigantisch veel groepen passeren, maar voor we daar verder op ingaan willen we eerst graag weten hoe we jullie kunnen herkennen?
[Ana] Mij ga je niet meteen herkennen, maar wel meteen horen! Ik sta erom gekend nogal luid en opvallend te zijn. [Aline] Jup, dat kunnen wij beamen! Wel steeds in de goede zin (lacht). [Paulien] Zeker als we met ons bende samen zijn, dan zijn we echt drie giecheltrienen. Van die 3 ben ik, met mijn 1m50, ook nog eens de kleinste. Dus je moet al goed kijken voor je me ziet lopen. [Samen] Wij zijn alledrie eigenlijk echt niet groot he! [Aline] En ik? Wel, ik loop daar bijna altijd bij. Als je de vorige twee herkent, mag je er van uit gaan dat ik die 3e giechelkont ben.
Doen jullie voornamelijk activiteiten binnen KG of ook buiten de club?
[Paulien] Beiden. We gaan vaak wat doen samen of iets drinken op ‘t plein enzo. We zien elkaar geregeld, al is het wel lastiger nu Aline en Ana gestart zijn aan hun hogere studies in Gent en ik hier nog in mijn laatste jaar middelbaar zit. [Aline] Tegenwoordig zien we elkaar vooral op vrijdagavond na de turnles. En dat is dan ook echt wel het hoogtepunt van de week! [Ana] Ja daar kijken we echt zo naar uit!
Jullie spenderen heel wat tijd samen. Mogen we er van uitgaan dat jullie elkaars partners-in-crime zijn?
[Samen] Zeker, zonder twijfel. We hebben nog veel andere mensen waar we heel goed mee overeen komen, en zij weten dan ook wel wat we uitsteken. [Aline] Maar dat valt eigenlijk allemaal wel goed mee hoor. We lachen en tetteren gewoon ontzettend veel.
En wie is de braafste van jullie 3?
(Ana en Paulien wijzen onmiddellijk Aline aan) Zonder twijfel Aline!
School, privéleven, les geven, zelf sporten .. Hoe krijgen jullie dit allemaal gepland?
[Paulien] Dat is inderdaad druk, maar ik heb dat er helemaal voor over. Uw week zit goed volgepland, zeker met alle KG zaken die we er bij nemen. Er zijn dagen dat ik gewoon geen tijd over heb, maar het is zo fijn om te weten dat je die tijd inzet om bij te leren en jezelf te amuseren. [Ana] Ik kom nu over en weer vanuit Gent, dus ik verlies wel wat pendeltijd en op zaterdag zit ik een hele dag in KG. Maar tussen de sportlessen door werk ik dan wat voor school, dus ik kan het op zich wel combineren. [Aline] Voor mij was het dit jaar ook wat zoeken door de start van mijn studies, maar er zijn wel vrije momenten tussendoor die je dan benut om lessen voor te bereiden ofzo. En de uren die ik hier spendeer zijn ook gegroepeerd en dat maakt het wel makkelijker om alles te plannen.
Oke, dan nu de vraag die we ons al een tijdje stellen: Hoe is jullie vriendschap ontstaan?
[Aline] Ana en ik kenden elkaar al ietsje vroeger van bij de Gympies. We konden elkaar eerst niet uitstaan! [Ana] Haha, ja dat was echt erg. Zo erg dat we elkaar probeerden te vermijden. [Aline] En toen we dan doorstroomde naar de Juffers waren we de enige jonkies dus dwongen we onszelf bij elkaar op. Toen bleek dat het helemaal niet zo erg was. Iets later kwam Paulien er bij en dat vervolledigde het plaatje wel!
[Paulien] Ik had in het begin wel schrik van Ana haar directheid (lacht). Ik was toen ook veel timider dan nu. Maar na een tijd begon ik echt wel te merken hoe leuk die twee waren. En zo is dat vertrokken.
We spreken dan al over een vriendschap van meer dan zes jaar. Op die tijd heb je toch al gigantisch veel meegemaakt?
[Paulien] Amai, ja! Ana deed echt jarenlang haar befaamde “blobvis”-beweging tijdens de lessen, steeds op de meest rare momenten. En tot op de dag van vandaag liggen wij daar nog strijk van het lachen mee. [Aline] Oh, wij vallen ook echt vaak. Maar écht.. vaak.
[Ana] Als er eentje uitglijdt over een mat, neemt die de rest ook gewoon mee. [Paulien] En dat duurt dat ook 10 min. tegen dat wij weer recht geraken. [Aline] En pijn dat we hebben. Niet van dat vallen, maar van het lachen!
Als ik jullie vraag om KG in 1 woord of zin te omschrijven, wat zou dat dan zijn voor jullie?
[Paulien] “Thuis”. Ik heb sinds ik zelf training geef nog extra het gevoel dat je tegen eender wie hier open kan spreken. Wij zijn hier ook gewoon graag, er is altijd iets te doen. [Aline] Klopt, je hebt hier veel spontane babbels, omdat iedereen elkaar op één of andere manier kent. [Ana] En dat zorgt er ook gewoon voor dat je helemaal jezelf kan zijn. Het is ook niet erg als er eens zot gedaan wordt. Daar komen nooit scheve blikken op.
Maar het kan toch niet enkel rozegeur en maneschijn zijn, toch? Zijn er ook dingen die jullie storen?
[Samen] Die lange turnmatten opruimen! [Aline] Ja amai, dat is zo verschrikkelijk. [Paulien] Zeker in de zomer als die ruiken naar voeten! Maar verder niet echt. Dat is zowat het enige dat ik nu kan opnoemen.
Na al die jaren is het materiaal opruimen het enige minpunt? Dat lijkt ons toch bijna onmogelijk!
[Samen] Sorry, we zijn hier echt graag. [Paulien] En we worden niet betaald om dat te zeggen!
Is er nog iets dat jullie aan de lezers willen meegeven?
[Paulien] Dat iedereen hier altijd welkom is. Zowel als lid, ouder, trainer of sympathisant, je wordt altijd opgevangen. [Ana] Iedereen doet echt zijn best hier in de club. [Paulien] Er zijn ook ontzettend veel mensen achter de schermen die er voor zorgen dat alles vlot loopt. Ook zij verdienen een schouderklopje. [Ana] Ja, zonder hen was er geen KG.. [Aline] .. of irritante turnmatten! Dan zaten we hier ook niet gezellig te kletsen.
Helemaal mee eens!
Dames, ontzettend bedankt voor dit fijne gesprek en de mooie woorden. We wensen jullie nog veel plezier toe samen!
Een babbeltje met Elke, Kato en Rohan. Allemaal deel van het Ropeskipping Demoteam en we staan uiteraard te springen om hier meer over te horen!
PS: We beloven plechtig vanaf nu geen foute woordmoppen meer te maken. Sorry!
Laat ons meteen van start gaan! Wie ben je en wat is jouw rol in de club?
[Elke] Ik ben Elke, oprichtster van de afdeling Ropeskipping binnen KG. Ik ben momenteel coördinator van de Ropeskipping en ben ondertussen al, pfft hoofdrekenen, .. héél veel jaren trainster. Dat zal van 1998 zijn denk ik.
[Kato en Rohan] Amai, dat is écht al lang!
[Elke] Ja, ik zie de Ropeskipping wel stiekem als mijn “kindje”.
[Rohan] Ik ben Rohan. Zelf ben ik als klein 5 jarig jongetje begonnen dus ik zit ook al redelijk lang in de Ropeskipping. Toch al 13 à 14 jaar. Vier jaar geleden ben ik gestart als trainer, eigenlijk zelfs een beetje ingerold. Eerst als hulptrainer, dan als hoofdtrainer. Gestart bij de jongere en dan naar de oudere kinderen.
[Kato] Ik ben de dochter van Elke, dus ik spring eigenlijk al mee in de buik van voor ik geboren was. Ik ben wel nooit verplicht geweest om Ropeskipping te gaan doen, als klein kindje was ik daar niet echt fan van. Maar ik spring wel al zo lang als ik mij kan herinneren en ik geef nu ook al 2 jaar training aan de kleinsten!
Dat is niet niets!
Elke, jij geeft o.a les aan het demoteam waar Rohan en Kato deel van uitmaken. Maar we vermoeden dat het demoteam groter is dan 2 personen?
[Elke] Ja, eigenlijk voor de recrea demo showteams moeten wij teams maken van 4 à 6 mensen. En wij hebben in totaal 5 teams dit jaar. Elk team voorziet een eigen nummer dat een 4-tal minuten duurt.
Hoe ziet een gemiddeld sportjaar er uit voor een demoteam?
[Rohan] Wij trainen wekelijks op vrijdag, 2 uur. Dan beginnen we met een uur conditietraining om warm te springen en de conditie op peil te houden. Het uur nadien focussen we op de nummers zelf. Wat in de start van het jaar voornamelijk zoeken is naar een thema, muziek en oefeningen. Dus ook heel wat overleggen.
En kan je springen op alle soorten muziek? Gaande van rock tot klassiek?
[Kato] De beat is er niet echt bij klassieke muziek, maar het tempo moet gewoon goed liggen. Je kan niet mega traag springen, dat gaat gewoon niet. Maar zoals Rohan ook al zei kies je een thema, en dan werk je rond dat thema. Als dat toevallig dan The 60’s is zoek je ook gepaste muziek. Dat is kei leuk want dan is er veel variatie in muziek.
Zijn er liedjes die blijven hangen omdat je er zelf op gesprongen hebt?
[Rohan] Ik heb wel soms als ik een lied hoor: “Oh daar heb ik vroeger op gesprongen”. Dan komen er wel herinneringen terug natuurlijk.
[Elke] Zo kwam Cleo op haar trouwfeest naar mij en vroeg: “Elke moet jij niet aan het dansen zijn? Dit is toch hét nummer van de ropeskipping?”
[Kato] Er is altijd wel een team dat een grappig kinderliedje gebruikt. Als je dat dan doet voor mensen die dit niet verwachten, krijg je heel aparte blikken. Maar het verrassingseffect is er zeker, en dat maakt het net zo goed!
[Elke] Wat we ook al eens durven, is een vaste opwarming op een bepaald nummer. Die blijven we dan doen tot iedereen het beu is.
En hoe snel ben je zoiets beu dan?
[Kato] Voor je eigen demonummer valt dat heel goed mee. Maar bij het nummer van anderen is dat wel sneller. Dat hoor je dan steeds opnieuw, zeker als er vaak herstart moet worden door een foutje ofzo. “Thunder“ van Imagine Dragons is bijvoorbeeld geen slecht nummer, maar ik kan het niet meer aanhoren [lacht].
Een demo nummer, is dat de ene zotte oefening na de andere of zit daar een unieke structuur in?
[Elke] Er is een verschil tussen wedstrijdteams en demoteams. Vroeger deden we vooral wedstrijden waarbij je x aantal oefeningen moet uitvoeren onder bepaalde voorwaarden. Maar daar zijn we vanaf gestapt. Bij die recrea-showteams moeten er een 5-tal elementen in zitten. Elementen als Long-rope, Double Dutch, Single, Chinese wheel en 2 people 1 (rope). Hoe je die combineert is net waarop je gequoteerd wordt.
Double dutch, side swing, straddle, Caboose… Die namen verzinnen jullie toch gewoon? Of gebruiken jullie een woordenboekje tijdens de training?
[Elke] Haha, nee nog net niet. Dat zijn de officiële namen van oefeningen. Er bestaat wel een skill-list waar alles kort in beschreven wordt.
[Kato] Dat is vaak van “Wat is dat nu weer?” “Aah juist!”.
[Rohan] Inderdaad!
Kiezen jullie uit die skill-list bewust enkele oefeningen? Of groeit dat meer organisch?
[Elke] Ja, dat komt vanzelf. Het is vaak ook zelf uitproberen. Er zijn 20 basisoefeningen die je op 1000 verschillende manieren kan combineren met elkaar. En dat uitzoeken is net het leuke aan een nummer in elkaar te steken.
[Kato] Ik heb al vaak van kindjes gehoord waar je training aan geeft dat ze denken dat ze een nieuwe oefening uitgevonden te hebben maar eigenlijk bestaat dat al.
Dat is gelijk in turnen waarbij dat de naam eruit vloeit of door de eerste die die oefening uitvoert.
[Elke] Ik heb zelf ook één oefening een naam gegeven. “De Bobby”, hahaha. Er is een oefening waarbij je touw achter jou op de grond ligt en je er aan moet trekken. Ik heb toen aan de kindjes gezegd dat je moet doen alsof je met je hondje aan het wandelen bent.
“Kom Bobby, kom”. En zo leg ik dat dan ook op de initiatorcursus uit. Twee jaar later hoor ik in Mechelen iemand een oefening uitleggen “De Fifi”. Bleek dat dit dezelfde oefening was, alleen met een ander hondje [de groep lacht]. Die staat dus niet in de skill list als ‘De Bobby’, maar er zijn toch wel heel wat mensen in Vlaanderen die bij mij cursus gevolgd hebben en die weten wat het inhoudt.
Hoe ben je eigenlijk in het ropeskipping-wereldje belandt Elke?
[Elke] Heb je tijd voor een kleine geschiedenisles? Het is allemaal gestart tijdens een sportactiviteit op de middag in de school waar ik les gaf. Toen moest ik mezelf nog alles aanleren via het enige “videocasetteke” dat er toen bestond.. [Kato] Een videocasette? [Elke] Ja inderdaad. Er was geen sprake van Youtube toen hoor. Er was 1 video beschikbaar van de oprichter uit Amerika en daar moest je het mee doen.
Nadat die springende bende afgestudeerd was zijn we kort verplaatst naar Bad Michel maar dat was niet haalbaar voor langere tijd. In onze zoektocht naar een zaaltje hoorden we dat KG interesse had in lesgevers Ropeskipping. Dat bleek een mooie match te zijn, want op een jaar tijd zijn we gegaan van 8 naar 25 leden. En zo is KG Waroskip eigenlijk tot zijn recht gekomen.
Wat maakt ropeskipping nu leuker dan andere sporten?
[Elke] Voor mij de combinatie van de o-zo-vele factoren die er in omvat zitten. Het feit dat je bezig bent met conditie, met kracht, met muziek, en hoe je dat allemaal combineert. Dit kan ook heel hard verschillen binnen in de sport zelf. Wij laten heel wat vrijheid aan onze leden en assisteren meer. Er zijn ook clubs waar dat helemaal anders verloopt. Waar dat ze in september een wedstrijdoefening aangeleerd krijgen en die dan van oktober tot februari er in drillen. Dat in combinatie met 8uur in de week trainen zorgt voor een strak resultaat, maar dat is helemaal niet ons doel, of onze manier van werken.
[Rohan] Ik vond dat altijd het leukste dat je het nummer zelf moet maken!
[Kato] Ik vind dat ook heel fijn binnen uw team dat je kan kijken naar welke personen je hebt en wat de kwaliteiten van de mensen. Je staat als team ook heel sterk nét omdat je daar zo intensief aan gewerkt hebt. En je bent ook nét dat tikkeltje trotser op het eindresultaat.
Is er veel verschil qua leden binnen een team?
[Elke] Eigenlijk kiezen we bewust voor een mooi verdeelde, heterogene groep. We zijn niet van het principe om groepen op te delen puur op techniek. Na de jaren ontwikkel je wel een buikgevoel om te weten wie je best bij elkaar zet om zo de perfect balans te bekomen. Zo kan je zorgen dat de ‘nieuwtjes‘ snel zaken oppikken en gevorderden toch nog genoeg uitdaging hebben.
[Kato] We proberen elkaar altijd dat kleine duwtje in de rug te geven. Het is fijn als je een oefening kan die je opgepikt hebt van mensen die al veel langer springen. Als kind was dat dan een oefening nadoen van mama, maar ondertussen kan ik al wat complexere dingen aan. [lacht en knipoogt naar Elke].
[Elke] Haha, klopt. Als ik op een training een oefening uitleg durf ik wel eens zeggen: “Mannekes, deze oefening kan ìk zelfs. Dus dat gaat jullie zonder problemen lukken!”
[Rohan] Het is ook zo fijn om te merken dat, als je al lang op een beweging aan het oefenen bent en die dan uiteindelijk lukt, iedereen ook oprecht blij is voor u.
[Kato] En ja, dat gaat soms gepaard met gejuich!
De sfeer zit daar goed precies?
[Elke] We proberen die mentaliteit er ook al van jongs af aan in te krijgen. Onze kleintjes doen ook nooit iets ‘tegen’ elkaar. Als we bijvoorbeeld speed-lopen, vergelijken we ze niet met elkaar, maar met hun eigen resultaten van de voorgaande lessen. Als er iemand het plots zijn/haar eigen “record’ breekt, dan vinden we ook als groep dat dit een schouderklopje verdient. Ook al ligt dat record toevallig een pak lager dan de snelste van de groep.
[Kato en Rohan] En dat blijft eigenlijk zo doorheen de jaren.
[Elke] Daarom kiezen we bewust ook voor gelijk aantal trainingsuren voor iedereen. Als je in eenzelfde groep met een groot verschil zit ga je al sneller jaloezie onderling krijgen. En dat willen we natuurlijk vermijden.
We hebben dit jaar een kleine, onverwachte, boost gezien in het aantal ropeskippers. Heeft dat er iets mee te maken met de positieve sfeer tijdens de lessen?
[Elke] Goh dat kan! Maar het is algemeen geweten dat wij ook veel promotie maken op evenementen als Springtime. Daar halen we ook heel wat leden uit. De schrik zat er dus goed in toen we te horen kregen dat Springtime twee jaar na elkaar niet ging doorgaan. Maar er heeft een team deelgenomen aan ‘Belgiums Got Talent’ en dat zijn toch dingen waarvan je de invloed niet mag onderschatten. Het blijft een relatief onbekende sport die even in the picture komt op een heel attractieve manier.
[Kato] Misschien heeft corona ook wel een invloed gehad. Veel kinderen hebben wel een springtouw ergens bij hun speelgoed liggen. En nu ze thuis zaten werd alles uit de kast gehaald om bezig te blijven. Het is ook makkelijker om te starten met touwtje-springen dan met turnen bijvoorbeeld. Het grootste risico is een touw tegen je been, dat is wat anders dan de kans om een gebroken been. Én je kan het alleen doen!
Dat klopt, maar Ropeskipping lukt blijkbaar ook niet overal?
[Elke] Onze beperking is dat wij onze oefeningen maken die we willen tonen op een wedstrijdveld van 15x15m. Dat is ook de reden waarom we niet in KG zelf trainen met die wedstrijdgroep. Als je een oefening maakt waarbij je beoordeeld wordt op ruimtegebruik moet je op die ruimte kunnen trainen. We kunnen niet steeds oefenen in stukjes om dan alles uit te vergroten tijdens de wedstrijd.
Rohan, jij gaf wel les in de zalen van Kracht en Geduld?
[Rohan] Vorig jaar gaf ik les in KG ja. Ik heb eerst een paar jaar training gegeven aan de beginnelingen op woensdag. Dan heb je minder plaats nodig omdat je eerst de basis aanleert. Die maken nog geen uitgebreide oefeningen waar veel plaats voor nodig is.
Plaats-gewijs zijn er dus wel nog verbeterpuntjes. Zijn er nog zaken die je graag nog anders zou zien in onze werking?
[lange denkpauze..]
[Elke] Niet direct, we zijn vooral blij dat we de sporthal van de Heilige Familie kunnen gebruiken. Dat is uiteraard wel een mooie luxe die we hopen nog even te behouden.
[Samen] Of we moeten een volledig nieuwe zaal bouwen, wie weet vinden jullie nog wel een plekje!
[Kato] Ik vind het wel fijn dat Waroskip nu onder ‘KG’ zit. Je wordt echt in de grote groep opgenomen. Er heerst ook geen schrik om iemand aan te spreken, dat is altijd wel fijn!
[Elke] En dat merk je vooral op de grote evenementen als Springtime. Dan is het heel tof om een deeltje te mogen uitmaken van die massa sporters.
Fijn om te horen allemaal! Als laatste nog een klein dilemma:
Nooit meer ropeskippen op muziek, of enkel nog maar ropeskippen op klompen?
[Kato] Klompen!
[Rohan] Ik kan wel zonder muziek.
[Elke] Ja, toch niet op klompen Kato? Dat wil ik wel eens zien!
[Kato] Je leert daar wel mee omgaan hoor! Muziek is écht te belangrijk voor mij.
Bedankt voor deze gezellige babbel (en toonmoment van Den Bobbie).
Veel succes nog met jullie demo’s!
We spreken online af met Lien en Evelien. Iets verder van elkaar, maar daarom niet minder persoonlijk.
We vliegen er meteen in! Stel jullie kort even voor zodat iedereen meteen mee is.
[Lien] Oei, kort? Ik doe mijn best! Ik ben gestart in de club als kleutertje en ben steeds lid gebleven tot ik op mijn 15 ook nog startte als trainer. Niet veel later heb ik samen met o.a. Elke (De Cock, voormalig co-voorzitter) de huidige danswerking vorm gegeven. Heel wat werk maar ook heel wat voldoening! Dit ben ik blijven doen tot ik onlangs een kleine KG-pauze nam voor mezelf. Maar dat betekende niet dat ik me volledig wou loskoppelen van KG. Ik probeer wel steeds betrokken te blijven door kleinere engagementen op te nemen: deel zijn van het Springtime-team, Algemene Vergadering en andere werkgroepen… En toen de vraag kwam of ik de functie van ombudspersoon wou opnemen zag ik dat volledig zitten. Zeker ook omdat het heel nauw aansluit bij mijn dagelijkse job.
[Evelien] Bij mij is het nog niet zo lang geleden dat ik hier ben gestart. Van de 7 jaar in de club ben ik al 6 jaar danstrainer van zowel recrea- als wedstrijdgroepen. Ik help ook samen met Lien bij de coaching voor de danstrainers. En sinds kort ben ik dan ook API (aanspreekpunt integriteit). Het is niet zo impressionant lijstje als bij Lien, maar toch!
Toch twee lijstjes om fier op te zijn! Ik hoor voornamelijk dansgerelateerde zaken. Ooit overwogen andere sporten te gaan doen?
[Lien] Ik heb gedanst en geturnd in KG, tot ik niet meer mocht turnen door een polsblessure. Naast trainer op KG ben ik 5 jaar leiding geweest bij de scouts waarbij we twee buitenlandse kampen organiseerden. Ik heb ook vaak wat andere opties gezocht buiten KG, maar kwam telkens terug.
[Evelien] Hier ook, wel een aantal andere sporten geprobeerd maar dan toch bij dans gebleven. Paardrijden bijvoorbeeld, dat vond ik verschrikkelijk! Ik heb wel nog lesgegeven in een andere club voor ik hier terechtkwam.
[Lien] Ik heb eens 1 les Ropeskipping geprobeerd. Dat was een ramp! Het was zo erg dat ik mijn touw gewoonweg opzij heb gelegd en zonder heb gesprongen. Heel blij dat de huidige generatie dit al niet meer weet.
Al redelijk wat meegemaakt, is er een moment dat jullie altijd gaat bijblijven?
[Lien] Das ne lastige! Er is al veel gebeurd maar dat ga ik niet allemaal delen (lacht).
[Evelien] Ik heb niet echt 1 enkel moment, maar eerder de evenementen en hun tradities. De avond voor de brunch of danskamp waren altijd top en heel gezellig!
[Lien] Ik had dat gevoel steeds tijdens 24uur-edities. Zo leuk wanneer je met een hele bende echt 24 uur lang doordoet. Iedereen deed mee, van bestuurslid tot barmedewerker en elke persoon droeg toe aan de sfeer! Na een tijdje ben je wel zo moe dat alles gewoonweg grappig wordt.
De link met KG zal nog even aanwezig blijven, zeker met jullie nieuwe functies binnen de club. Hoe gaat dat in zijn werk?
[Evelien] Wel we zullen de rollen als API en ombudspersoon elk apart opnemen, maar het is ergens ook een duobaan. Zeker omdat er moeilijke situaties kunnen voorvallen is het altijd handig dat je met een tweede persoon kan aftoetsen.
[Lien] En als er toevallig 1 van ons 2 verdrinkt in het werk springt de ander graag bij. Maar dat zou al heel uitzonderlijk zijn. Zeker naar de trainers, leden en medewerkers toe blijven de twee aanspreekpunten volledig gescheiden.
Het zijn inderdaad niet altijd de leukste of makkelijkste taakjes. Hoe behandel je zo’n serieuze onderwerpen?
[Evelien] Je krijgt als API allereerst een opleiding vanuit de Gymfederatie. Daar behandelen ze o.a. de nodige stappen zodat er geen informatie of andere zaken overgeslagen worden. Maar het hangt ontzettend veel af van het vertrouwensgesprek met die persoon. Dat verloopt liefst gemoedelijk en ongeforceerd. Nadien bekijk je welke andere partijen je best nog aanspreekt. Maar ook dat gebeurt enkel als de persoon zelf hiermee akkoord is. Je probeert in de eerste plaats een luisterend oor te zijn en wat raad mee te geven.
[Lien] In mijn geval, als Ombudspersoon, ga je dan eerder mensen hebben die het niet akkoord zijn met de werking van de club. Dus dat is minder een persoonlijke kwestie, maar het kan zeker voorkomen dat ik deze leden of vrijwilligers goed ken. Als ombudspersoon moet je natuurlijk steeds een neutrale positie innemen. Gelukkig kan ik hiervoor wel terugvallen op de kennis als therapeut en de ervaring die ik opdeed als maatschappelijk werker. Je bent als het ware een bemiddelaar tussen 2 partijen. Om exact die reden is de ombudspersoon ook geen deel van de bestuursploeg of de “interne keuken” zeg maar.
We hopen stiekem ook dat jullie zo weinig mogelijk in actie moeten schieten!
[Evelien] Ja, wij hopen ook dat dit opvangnet niet (te veel) nodig is.
[Lien] Gelukkig werkt KG aan een gezonde cultuur waarbij onderling heel open gesproken kan worden. Er zijn veel directere kanalen waarbij feedback of problemen gemeld kan worden, denk maar aan de sportcoördinatoren. Dus het is veel beter dat trainers of leden zich veilig genoeg voelen om dit meteen uit te spreken.
Even terug naar jullie. Wat betekent KG voor jullie?
[Evelien] Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, voelde alles heel gekend aan. Ook al ben je nog maar even in de club aan het sporten of lesgeven, het voelt aan alsof dat nooit anders geweest is.
[Lien] Bij mij is het zeker een tweede thuis. Het feit dat ik nu nog altijd heel hard aan de club gebonden ben bewijst dat telkens opnieuw. Het was zelfs zo erg dat, toen ik mijn vriend leerde kennen, maar 1 voorwaarde had: Ik blijf in Sint-Niklaas wonen. Ik zou de club en de hechte vriendschappen echt niet kunnen opgeven. Ik heb al op verschillende plaatsen op verkenning geweest maar merk dat ik blijf terugkomen naar de gezellige sfeer binnenin KG.
Ook knap dat dit helemaal draait op vrijwilligers, daar wil ik graag deel van uitmaken!
Mooie woorden, maar er zullen waarschijnlijk ook verbeterpunten zijn, niet?
[Evelien] Ik dacht voornamelijk aan het feit dat we voor sommige afdelingen met een jonge trainersploeg zitten. Er zijn wel opleidingen voorhande, maar deze mochten de laatste jaren niet doorgaan (omwille van de pandemie) en dat merk je soms wel. Het gaat dan niet om technische kwaliteiten maar eerder de ‘soft-skills’ zoals communicatie met ouders van jongere leden en dergelijke. Een dosis zelfzekerheid en ervaring komt dan wel van pas.
[Lien] Waar ik aan denk dat onze club nog meer in kan groeien is het waarderingsbeleid. We doen dat wel op gepaste momenten (teambuildings, appreciatie-week), maar zou nóg sterker aanwezig mogen zijn doorheen de dagelijkse werking. Zo voorkomen we dat we top-vrijwilligers kwijtraken. Het is fijn om te zien dat initiatieven zoals deze alweer een stapje verder gaan hierin!
Bedankt voor de eerlijkheid! Gelukkig zijn dit zaken waar we ons van bewust zijn, en volop aan bezig zijn.
Zouden jullie nog iets willen meegeven aan onze lezers?
[Evelien] Niet bepaald, ik heb alles al verteld ondertussen!
[Lien] Ik ook niet echt. Het was een tof gesprek! Hopelijk komt dat ook zo over.
Laat ons afsluiten met een klein dilemmatje:
Vanaf nu elke dansles op panfluitmuziek, of enkel nog dansen in een veel te warm teletubbie-pak.
[Lien] Panfluitmuziek is wel eens leuk voor een les of 2, maar dat hou je niet uit! Geef mij maar dat pak.
[Evelien] ja voor mij ook het teletubbie pak. Zonder twijfel.
Oei, niet echt een dilemma precies!
Bedankt voor jullie tijd en energie, dames.
En we wensen jullie nog veel succes in jullie nieuwe functie!
We zitten aan tafel (eentje vol met prachtige krantenknipsels en memorabilia) samen met André. Een van de meest langdurige leden binnen onze club.
Dag André, kan je ons een korte samenvatting geven van wie jij bent en wat jij nu binnen de club doet.
Ik ben André van de Walle. Momenteel ben ik lid van de groep Tai Chi Gevorderden en eveneens ook lid van de Algemene Vergadering.
Nog vrij bescheiden, want we hebben vernomen dat jouw link met KG al heel wat jaren geleden gestart is?
Het prille begin was wanneer ik als 7-jarige jongeman hier kwam turnen. En aangezien ik al halfweg de 70 ben, heb ik al bijna 70 jaar een link met Kracht en Geduld. Ik ben wel enkele jaren weggeweest: Van mijn 16e tot mijn 19e heb ik door mijn studies en legerdienst even moeten pauzeren. Maar wanneer ik na mijn legerdienst naar een scala feest kwam kijken was ik opnieuw verkocht.
En blijven plakken sindsdien?
Jaja, inderdaad! Rond die tijd ben ik terug begonnen met toestelturnen, maar niet op hoog niveau hoor [lacht] ! Men zag wel dat ik interesse had in de sport en vooral in het begeleiden. Omdat onze toenmalige trainer al op leeftijd was, kreeg ik al na enkele maanden de vraag of ik geen les wou geven. En dat mooie voorstel wou ik zeker niet afslaan! Die stap heeft de toon gezet voor mijn verdere loopbaan in de club. Want in die tijd werd je als trainer van de jongensafdeling, ook ineens bestuurslid! Dus vanaf mijn 21e, in totaal net 50 jaar, heb ik in het bestuur gezeten.
Je hebt meerdere naamkaartjes opgespeld gekregen, klopt dat?
Wel, ik ben jarenlang ondervoorzitter geweest bij KG. En met veel plezier! Verder ben ik iets meer dan 15 jaar jurylid geweest in de verschillende gymnastiekbonden, nog voor het ontstaan van de GymFederatie. Maar ook was er in het Waasland een klein turn verbond waar ik jarenlang bij betrokken was. Nu ben ik nog steeds ondervoorzitter bij onze dochter club GymTeam. En ik ben ook nog even ombudspersoon binnen KG geweest.
Eigenlijk was ik altijd vrij actief in het gymnastiek gebeuren.
Dat kan verklaren waarom je in 2008 de Prijs van Sportverdienste in de wacht mocht slepen!
Daar ben ik wel fier op! Dat, en het feit dat ik 30 jaar mocht behoren tot de Sportraad van Stad Sint-Niklaas.
Maar ik heb de laatste jaren, om gezondheidsredenen, al die zaken wat afgebouwd. De bestuursploeg, met André Milliau als toenmalige voorzitter, heeft de fakkel dan doorgegeven aan de jongere generatie, onder leiding van Jeroen Naudts en Elke De Cock. En dat heeft zeker een nieuwe wind doen blazen.
Lid, trainer, bestuurslid, ombudspersoon,.. Dat is al een fameus lijstje!
Wat was voor jou hetgene dat je het liefste deed?
Bij mij was dat als bestuurslid van KG. We hebben dat hier ook zien groeien van een kleine clubje met honderd leden en een gebrekkige huisvesting naar een club met 1000 inschrijvingen en een eigen sportaccommodatie! Ja, naar mijn gevoel zijn we op al die jaren gegaan van een buitenverblijfje naar een 4-sterrenhotel!
En die eigen accommodatie heeft veel voordelen, maar ook zeker zijn nadelen! Dit vraagt permanent onderhoud en daarvoor heb je veel handen nodig. Wij hebben nog zelf veel meegewerkt, zowel met ons hoofd als onze handen! We hadden en hebben nog steeds een sterke ploeg vrijwilligers!
Daar heb je gelijk. Onze vrijwilligers zijn nog steeds de grootste drijfveer.
Dat was ook een probleem dat bijna jaarlijks terugkwam. Bij de start van elk nieuw seizoen steeds dezelfde vragen: Wie zet zich waarvoor in? Hebben we voldoende trainers? Waar moeten we nog zaken opvullen? Niet iedereen kan elk jaar steeds evenveel tijd vrijmaken.
We kunnen je garanderen dat dit een probleem van alle tijden is!
De club bestaat eigenlijk uit 2 grote groepen: de vrijwilligers en de leden. En als die eerste groep goed fungeert, dan volgt er een tevreden ledenwerking. En daar moeten we nu, na al die jaren, op blijven hameren!
Laat ons even een klein sprongetje maken naar jouw gevoel bij de club.
Wat betekent Kracht en Geduld voor jou?
Ik denk niet dat ik KG ooit zou kunnen missen. Nee, ik wil het me niet voorstellen als ze opeens zouden zeggen: ‘André, ge moogt hier geen voet meer binnen zetten’. Het is een hobby dat uitgegroeid is tot een tweede job. En dat omvat de ‘werkverplichtingen’ maar zeker ook al het respect en plezier dat je er uit haalt!
Klopt volledig, want het is in al die jaren niet enkel rozengeur en maneschijn geweest?
Ja natuurlijk. Zoveel uren, zoveel dagen alles gegeven. En dan maak je alles mee he, de goede en mindere momenten. Er zijn uiteraard altijd verbeterpunten.. zoals ik al zei: blijven inzetten op onze medewerkers en hun capaciteiten!
Maar als ik zie hoe sterk dat KG geëvolueerd is op vlak van werking en accommodatie, dan denk ik dat we daar moeilijk nog een superlatief aan kunnen toevoegen. We doen het zeker niet slecht hoor. Dat durf ik eerlijk zeggen!
Bedankt! Zijn er in al die jaren dingen die je nog steeds bijblijven?
Heel veel zaken! Waar ik nu meteen aan denk is mijn allereerste wedstrijd met de jongste gymnasten. Ze hadden nog nooit van mij en ons team gehoord, en toch wonnen we daar zeer onverwacht de eerste prijs! We waren allemaal zeer gedreven en dat heeft ons goed geholpen.
Ik heb daarna nog vele jaren lesgegeven, en vaak gewisseld van groep. Op het einde heb ik zelfs nog even les gegeven aan de oudste damesgroep. En die dames op leeftijd bleven sporten, ook al ging dat niet altijd even vlot! Ik heb nog leden van de grond moeten heffen omdat het te lastig werd! Dat was nogal een zicht hoor (lacht)!
We gingen ook altijd voor de volle 100%. Ook op evenementen of feesten. Wij hebben ooit nog met de bende een voorstelling van ‘De stervende zwaan’ opgevoerd. Allemaal mannen in roze tutu’s.. Mooi hoor (knipoog)! Vroeger organiseerde het feestcomité geregeld eens een echt ‘bal’, met orkest en al erbij! Maar er was een jaar dat het zo populair was dat we de hele avond stoelen en tafels zijn moeten bijzetten. Uiteindelijk was er meer dan 500 man in dat zaaltje Renova!
Heel wat meegemaakt. Je hebt duidelijk wel je stempel gedrukt hier!
Het hangt allemaal samen ook. Die tijd in de Sportraad bijvoorbeeld. Ook al heeft dat niet meteen iets met de club te maken, toch merk je dat er wel een link is. Door mijn engagement in KG kreeg ik de kans op deel te worden van de Sportraad. Met diezelfde raad hebben we er voor gezorgd dat er een heuse turnhal verwezenlijkt werd in aanbouw van de Witte Molen. Dat was samen met o.a. de sportdienst en Johan Heirbaut. En Johan heb ik nog weten starten met turnen als ‘patotterke’ van 9 jaar! Op latere leeftijd hebben we dan ook vaak en goed samengewerkt!
Het is ook altijd fijn om dan te weten dat sommige KG groepen wekelijks het beste van zichzelf geven in die zaal. En uiteraard ook fijn dat we als club onze 2 jaarlijkse Springtime in de Witte Molen geven.
Wil je nog iets meegeven aan de leden van de club?
Turnen is de basissport voor alles. En sport is belangrijk!
Er is tegenwoordig veel meer aanbod dan vroeger, dat snap ik wel. Maar in gymnastiek zitten zoveel basisbewegingen voor andere sporten!
Ik zeg ook altijd: “Als je niet een uurtje kan vrijmaken om te sporten, ben je fout bezig”. Iemand die een paar keer per week sport, staat veel sterker in het leven om zijn studies of werk aan te kunnen. Een gezonde geest in een gezond lichaam, zoals ze altijd zeggen!
Dat vinden we een prachtige afsluiter André.
Bedankt voor de vele jaren en verhalen (al vermoeden we dat je nog uren kon vertellen)!
We spreken af met Marcia en Filip: twee fijne ouders en sympathisanten van onze club.
We zullen simpel starten, stel jullie alvast even voor!
[M] Ik ben Marcia, en dat is mijn echtgenoot Filip. Wij zijn de trotse ouders van Elise en Eline, beide lid in een Trends wedstrijdteam. Samen zitten we ook in de Algemene Vergadering en helpen we mee in het bar-team.
[F] Ja, en ik spring geregeld ook eens bij waar nodig. Onder andere bij evenementen zoals Springtime of Villa KG later dit jaar. Vroeger stonden we wekelijks in de bar, maar dat is nu door de pandemie een pak verminderd.
De mensen die hier al enkele jaren passeren zullen jullie dus wel herkennen?
[F] Goh ja, ze zullen me zeker al gehoord hebben. Ik ben nogal een flapuit!
[M] (lacht) Dat klopt! En als je vaak hier vertoeft word je al snel een gekend gezicht he. Zeker als je de KG t-shirt of gilet aan hebt.
Gebeurt het vaak dat jullie aangesproken worden door andere leden/ouders?
[F] Geregeld. Dan hebben mensen ergens vernomen dat we onze weg wel kennen binnen de club en durven ze al sneller een vraag stellen.
[M] Of ze hebben ons gezien tijdens de inschrijvingen en hopen dat we doorheen het jaar ook nog kunnen helpen met een extra inschrijving. Zo van die zaken.
Zijn de mensen dan niet genoeg of juist geïnformeerd?
[F] Dat is vanuit onze positie nu wel iets lastiger om in te beelden. Vooral ook omdat we als leden van de Algemene Vergadering veel vernemen van wat er gebeurt en gaat gebeuren. Dus zelf zijn we altijd wel op de hoogte.
[M] Er zijn al veel manieren en kanalen waar je informatie vindt. Ik weet niet goed of er nog nood is aan extra communicatie. Om den duur wordt het wat veel denk ik. Plus, het blijft gemakkelijk om het te vragen aan iemand die hier rondloopt. Iedereen probeert ook altijd zo goed mogelijk te helpen.
Hebben jullie het gevoel dat we een juiste band opbouwen met de leden, en bij uitbreiding de ouders? Of zijn er toch nog ontbrekende schakels, zoals een ouderraad of ideeënbus?
[M] Ja, dat is altijd wel fijn om te hebben maar ik vermoed dat de problemen die KG ondervindt wel al duidelijk zijn. En dat jullie daar ook zo goed mogelijk mee proberen omgaan. Hetzelfde met een ideeënbus. Ik gok dat daar weinig gebruik van gemaakt zal worden. De mensen kunnen jullie al vlot bereiken.
[F] En jullie hebben nu al iets gelijkaardig. De ombuds- en vertrouwenspersoon zijn volgens mij veel gemakkelijker om naar toe te stappen. Al weten niet alle leden of ouders dat.
[M] Ik ga zelf ook altijd kijken op het bord in de gang als als mensen met vragen komen en ik niet weet wie te contacteren. Dat helpt wel, zeker na de laatste wissels.
Blij om te horen dat het zijn nut heeft! Het is ook handig als je er een gezicht bij kan voorstellen.
[F] Zeker en vast! Je merkt dat de mensen graag iemand ‘face to face’ spreken, ik ben zelf ook niet altijd mee met al die digitale dinges. Maar ieder zijn voorkeur he, er lopen hier ontzettend veel generaties rond.
[M] Je kan altijd meer bereikbaar zijn, maar wat de mensen soms vergeten is dat we ook allemaal vrijwilligers zijn. We kunnen niet 24u bezig zijn met de club, ook al wil je dat wel.
Dat klopt! En jullie spenderen al redelijk wat tijd hier, zeker als ouders van leden in een wedstrijdteam. Is dat nog een andere beleving?
[M] Vroeger meer, dat is de laatste jaren toch geminderd. Het was vaak 1 grote groep die soms uren bleef plakken tot de kinderen klaar waren met trainen. Maar nu gebeurt dat nog amper.
[F] Dat gaat wel echt liggen aan de hele Corona situatie. Er zijn periodes geweest dat je je kind moest afzetten en niet eens de bar binnen kon. En dat terug opbouwen zal nog wel even duren denk ik.
[M] Laat ons hopen dat de evenementen daar snel weer verandering in brengen!
En na al die uren jullie kinderen te zien dansen, nooit zin gehad om zelf te sporten binnenin KG?
[F] Oei, daar vraag je wat! Er zijn niet zoveel groepen waar ik met mijn niveau binnen geraak (knipoogt). Ik zou vaak de pijp al uit zijn na de opwarmingen.
[M] Je zou het toch eens kunnen proberen! Anders kan je het nooit weten.
[F] De sportgym is misschien nog een optie, maar door mijn werk zou ik maar de helft van de tijd kunnen komen. En dat zou dan ook spijtig zijn.
[M] Ik heb vroeger nog BBB gedaan hier, maar ben dan moeten stoppen door ouderdom (lacht).
[F] Ik heb wel nog geturnd toen ik een klein manneke was. Destijds nog met Johan Heirbaut als trainer. We staan alle twee nog in het boek ‘100 jaar KG’!
En mochten jullie terug 18 jaar zijn, wat zouden jullie dan van sport kiezen?
[F] Ah dat is makkelijk, Tumbling. Als het maar springen en draaien is, dat blijft mijn ding.
[M] Ik zou wel echt voor dansen kiezen. Niet zo de klassieke dans, maar ook geen freestyle of breakdance. Nee, zoiets tussenin.
[F] Marcia en breakdance, daar zouden de mensen naar komen kijken hoor!
Welke KG herinnering bleef jullie na al die jaren nog het meeste bij?
[F] Voor mij persoonlijk is dat de laatste Springtime. Dat is meestal wel een geweldige dag, maar toen des te meer omdat ik zelf aan de regietafel meewerkte. Het is echt plezant om daar aan mee te mogen werken. En er zijn niet echt grote dingen misgelopen maar ik begin soms opnieuw zweten als ik eraan denk. Al een geluk dat bijna niemand het gemerkt had!
[M] De gezelligheid die hier altijd hangt. Die sfeer zorgt er ook voor dat je blijft terugkomen. Na een tijd vormen er dan vriendschappen en dat maakt het net dat tikkeltje specialer om hier te zijn natuurlijk.
Leuk dat om te horen! Jullie speciale connectie met KG, hoe is dat eigenlijk ontstaan?
[M] Heel in het begin, toen onze dochters als kleuters begonnen sporten, blijf je natuurlijk eens kijken. En week na week bleven we wat langer hangen in de bar, een babbeltje slaan met Hedwig. En dan komt er een moment dat je eens een keertje helpt op een druk moment.
[F] En dan een tweede en derde keer. Voor dat je het door hebt ben je verkocht et voila!
[M] Ze fluisterden ons dan ook in: ‘Je moet deel worden van de Algemene Vergadering!’
En heeft dat voor jullie een meerwaarde, lid zijn van de AV?
[F] Je hebt een betere blik op wat er gebeurt binnen de club. Toch eerder dan een gewoon lid of ouder. Niet dat het zo impactvol is, maar je mag en kan wel al sneller aangeven wanneer je denkt dat iets niet de juiste kant op gaat. Ergens telt je mening wel mee.
[M] We konden onlangs stemmen op het nieuwe bestuur voor de komende 4 jaar, dus dat voelt wel al iets specialer. Verder is het inderdaad enkel een kijk in de interne keuken he.
[F] Het leukste is zien wat de toekomstplannen zijn, zeker qua infrastructuur en dergelijke.
Jullie krijgen dan ook te zien op welke vlakken we als club een versnelling hoger moeten schakelen. Zeker in een periode zoals de afgelopen 2 jaren.
[M] Ja tuurlijk! Ik vind het boeiend om te zien wat onze bar opbrengt, omdat we daar ook deel van uitmaken. Maar dat viel dan heel wat tegen als die weken aan een stuk niet mocht openen.
[F] En dan merk je dat het bestuur, zowel het vorige als het huidige, daar de juiste stappen heeft gemaakt om vooruit te blijven gaan. Er zullen altijd wel werkpunten blijven, maar juist daarom dat we in beweging moeten blijven. Verandering zal er altijd zijn.
Wat een wijze woorden om mee te nemen, Filip. Is er nog een laatste iets dat jullie willen meegeven aan de lezers?
[M] Hmm, even denken.. Wel, als er mensen zijn die iets meer willen betekenen, dat ze zich zeker niet moeten inhouden.
[F] KG is toegankelijk voor iedereen. En dat meen ik écht he! Als je luistert naar de verhalen hoe iedereen hier terecht gekomen is, die gaan alle kanten op. En is toch het teken dat het hier goed is he.
Dat kunnen we enkel maar beamen.
Bedankt Marcia, Filip voor jullie tijd en enthousiasme tijdens dit gesprek!
Benieuwd naar meer?
Nog even geduld. Volgende maand posten we een nieuw interview met de volgende KGer(s)!